Bracke als beletsel

De Gentse baronnen vallen genadeloos door de mand – maar N-VA moet nog niet triomferen.

door Dominique Laridon – www.doorbraak.be .

Eigenlijk moet je bewondering hebben voor de politieke behendigheid van de jongens en meisjes van Groen. Sinds het uitbreken van de Publipart-affaire in Gent hangt Groen zeer succesvol het bedrogen bruidje uit. Terwijl ze als sterke coalitiepartner in het schepencollege natuurlijk tot over hun oren mee in de stront zitten. Er zijn eigenlijk maar twee mogelijkheden : ofwel hebben de Groenen zich jarenlang in de luren laten leggen door hun kameraden, ofwel hebben ze heel gewillig de ogen gesloten voor het gegraai. Toch speelt zo’n Elke Decruynaere nu al dagen het geschokte geweten van Gent. De geitenwollensokken van weleer zijn intussen door de wol geverfd.

Geld euro's

De Publipart-zaak is wonderlijk getransformeerd. Oorspronkelijk ging Publipart om twee grote problemen : onethische beleggingen en schimmige constructies om de strakke regelgeving rond intercommunales te omzeilen. De Gentse schepen Tom Balthazar werd zwaarder onder vuur genomen dan zijn collega Christophe Peeters, omdat socialisten voortdurend anderen de les lezen over ethisch handeldrijven en transparant aan politiek doen. Maar kort na het ontslag van Balthazar werd de aandacht van de publieke opinie een andere kant op gestuurd. Plots moest het gaan over intercommunales in het algemeen en verloning van politici in het bijzonder.

De techniek van Groen & Co. heet “de vis verdrinken” en het trucje is zo oud als de straat. Je trekt iedereen mee in het modderbad tot er niemand meer schone handen heeft. Elke politieke journalist (her)kent dit doorzichtige afleidingsmanoeuvre meteen en toch speelden de meeste media het spelletje dit keer mee. Balthazar had nog niet goed en wel ontslag genomen of het extreem-linkse PVDA (niet eens vertegenwoordigd in de Gentse gemeenteraad) kreeg in VRT-primetime al een ruim podium om oppositiepartij N-VA af te branden. Je zou dat kunnen verklaren door journalistieke sympathie voor klein-links. Maar misschien speelt hier iets anders : afkeer voor groot-rechts.

Van sekte naar Belgische systeempartij ?
ligt goed bij de VRT …

Braken van Bracke 

Laat ons een kat een kat noemen : Siegfried Bracke is een probleem voor N-VA Gent. Heel veel journalisten hebben een persoonlijke afkeer voor de figuur Bracke. De Kamervoorzitter heeft zijn kwaliteiten, maar hij heeft in een lange carrière bijzonder veel bittere vijanden gemaakt. Het helpt niet dat hij ook als (top)politicus regelmatig pijlen blijft afsturen op zijn ex-collega’s van de VRT. Het zou overdreven zijn om te spreken van een vendetta, maar als ze Bracke kunnen pakken, dan zullen de meeste journalisten niet aarzelen. Je vraagt je bij sommige ex-collega’s zelfs af of ze nog zouden remmen als ze de N-VA’er in Gent voor de wielen krijgen. Misschien toch goed dat er binnenkort geen auto’s meer circuleren in de Arteveldestad.

N-VA Gent zal niet kunnen profiteren van de Gentse Götterdämmerung. Er staat gewoon geen geschikt kopstuk klaar om de teleurgestelde kartelkiezers op te vangen. Siegfried Bracke ? Roept meer weerstand op dan iets anders. Peter Dedecker ? Nog niet gerijpt. Elke Sleurs ? Een complete miscast als staatssecretaris, die enkel in het nieuws komt om de bloemenmeisjes van de koers af te schaffen. Het enige dat N-VA Gent in 2018 zou kunnen redden is de snelle komst van een frisse outsider, die zich kan opwerpen als een geloofwaardige en fidele hervormer. Anders zullen de kwade oppositiestemmen nog eerder stromen naar Mathias De Clercq en de Gentse Groenen – ironisch genoeg zijn dat nu net de medeplichtigen van de socialisten.

Staatssecretaris Elke Sleurs met een aanbidder ...
Staatssecretaris Elke Sleurs met een aanbidder …

Op papier liggen er nochtans veel kansen in Gent. Het biefstukkensocialisme van Daniël Termont is stilaan uitgeteerd. De Gentste hipsters houden misschien van retro, maar het 20ste eeuwse volkssocialisme wordt ook in die middens gedemodeerd. Na 30 jaar is de paarse glans er wel af. De socialistische schandaaltjes zijn niet de enige voedingsbodem voor proteststemmen. Het vergaande circulatieplan van Filip Watteeuw zou bijvoorbeeld gefundenes Fressen moeten zijn voor elke oppositiepartij, maar N-VA Gent – dat een sterk apparaat met een legertje militanten ontbeert – krijgt amper een echte verzetsbeweging georganiseerd. Tenzij er nog zeer veel veranderd, zal N-VA Gent bij de komende gemeenteraadsverkiezingen opnieuw een eind onder het nationaal gemiddelde presteren.

Rode Rudy

Al moet N-VA Gent nog niet helemaal wanhopen. De nieuwe socialistische lijsttrekker Rudy Coddens is een rode dinosaurus, die al een paar decennia carrière maakt in de schimmige cenakels van het Gentse OCMW. Er is exact 0% kans dat er geen lijken in de kast van Rudy Coddens zitten. Het is zelfs twijfelachtig dat Coddens echt niet meer dan 3.400 euro netto per maand verdient of verdiend heeft als socialistisch zwaargewicht in Gent. Als N-VA Gent nog enige ambitie heeft, dan schakelen ze een paar speurneuzen in om de handel en wandel van Rode Rudy uit te pluizen.

spa_rodeachtergrond_logo_groot
Hoeveel “lijken” vallen er nog uit de kast ?

Gent heeft zich de voorbije jaren iets te gretig geprofileerd als de voorpost van progressief Vlaanderen. In werkelijkheid is Gent ook maar een stad waar dezelfde club al te lang de dienst uitmaakt. Het is ongezond als een bestuur zo lang gedomineerd wordt door dezelfde kornuiten. Dertig jaar onafgebroken besturen maakt partijen lui, vadsig en blind. De tweede stad van Vlaanderen verdient beter. Je merkt dat veel mensen nu veel moeite doen om de aandacht weer te verleggen, weg van Gent. Je kan alleen maar hopen dat deze doorzichtige pogingen mislukken en de Augiasstal aan de Botermarkt eens goed uitgemest wordt.

 

Foto’s  (c) Gazet van Hove – coverfoto Bracke (m) op Vlaams Nationaal Zangfeest, Antwerpen, 2016.