De aanslag kwam enkele dagen nadat Israël één van zijn eigen soldaten strafrechterlijk had veroordeeld, omdat deze een Palestijnse terrorist nodeloos had doodgeschoten. De andere kant gaat anders om met zijn moordenaars : Hamas prees het heroïsche gedrag van de dader en riep andere Palestijnen op zijn voorbeeld te volgen.

Ook hier ten lande was er iemand in zijn nopjes. Dyab Abou Jajhah kon het op Twitter niet laten die bloedige aanslag toe te juichen. Palestina moet bevrijd worden “met alle middelen”, schreef hij. “Een aanslag op soldaten in bezet gebied is geen terreur.”

Het duurde maar enkele minuten voor andere twitteraars het bericht massaal overnamen, sommigen verontwaardigd, anderen met lof voor Jahjah of de terrorist. Theo Francken was één van de eersten die de tweet van Jahjah boos deelde. Daarna ging het snel. Bij elk bericht dat De Standaard plaatste op zijn Facebookpagina, over welk onderwerp ook, vroegen boze mensen hoelang de krant Jahjah nog in dienst zou houden als wekelijkse columnist. De druk van de sociale media nam toe. Een paar uur later nam hoofdredacteur Verhoeven de onvermijdelijke beslissing. Jahjah heeft zijn laatste column in die krant geschreven.

Men vraagt zich wel af wat er dan zo plots veranderd is. Dit was toch dezelfde Abou Jahjah die na de aanslagen op de Twin Towers liet weten dat hij “een gevoel van zoete wraak” kreeg ? Die eerder stelde dat “‘Zionistische bezetters in Palestina moeten kiezen tussen de doodskist of de koffer” ? Die “elke dode Amerikaanse, Britse of Nederlandse soldaat als een overwinning beschouwt” ?

In een korte mededeling liet Verhoeven weten dat er grenzen zijn aan het debat en dat Jahjah die had overschreven. Hij voegde er evenwel aan toe : “De Standaard zal niet van haar koers afwijken om tegendraadse, de consensus uitdagende stemmen het woord te geven.” We moesten even onze ogen uitwrijven. Want als er nu één krant is die op de meest strikte wijze de consensus der “weldenkenden” volgt, is het wel De Standaard. Zelfs in De Morgen maakt men veel meer kans om eens een uitdagende gedachte, een moedige column of een afwijkende politieke mening te ontmoeten.

In de politiek correcte woestijn van De Standaard zijn er geen oases. De columns van Abou Jahjah, zelfs al vertegenwoordigden ze niet de opinie van de redactie, waren enkel een bevestiging van die rigide politieke correctheid : “Kijk eens hoe begripvol en tolerant we zijn voor eigenaardige opinies van allochtonen.”

Voor echt moedige of afwijkende meningen van een nochtans veel representatiever rechterzijde was er bij De Standaard nooit plaats, ook niet in de topjaren van het Vlaams Belang. Zeker niet toen.

Ook nu zal de vrijgekomen column van Jahjah niet in handen komen van iemand die echt beantwoordt aan de jobomschrijving die Karel Verhoeven meegaf in zijn mededeling over het ontslag van Jahjah : “Een columnist spreekt niet namens de krant, de krant geeft ruimte voor debat. Wij vinden het belangrijk de marge van dat debat zo breed mogelijk te maken. Ook en vooral die stemmen aan het woord te laten die fundamenteel tegendraads zijn en die de consensus uitdagen. Het is logisch dat die stemmen weerstand oproepen. We nemen die er zonder morren bij.” Ik denk het niet, Karel. Niet in uw krant.

Jurgen Ceder

in

Foto’s (c) Reporters