Ex-Kielenaar Wim Moonen schrijft een nieuw en fascinerend boek “VOOR HET NAGESLACHT” over het leven in de gekende Antwerpse volksbuurt
Lint
Vandaag woont Wim Moonen met zijn echtgenote al enkele decennia bij onze Lintse zuiderburen. Hove is voor Wim dus geen onbekend terrein.
Wim Moonen (°Antwerpen, 21/6/1945) werd geboren in een klassiek katholiek middenklasse gezin. Zijn vader was officier bij de Zeevaartpolitie en zijn moeder was zelfstandige organisator van handelsbeurzen en vertoefde geregeld in het buitenland. Zelf heeft Wim nog één zus, die lerares moderne talen werd.
Waarom dit boek ?
Wim Moonen : “Het kwam met herinneringen ophalen zo’n vijf jaar geleden. Toen ik vijftien jaar was speelde in samen met mijn vader Sinterklaas op een kinderfeest. Ik beschreef het in een korte tekst en liet het aan enkele mensen lezen. Ze waren allen enthousiast en zeiden wat ik meer herinneringen moest ophalen en nog meer verhalen neerschrijven. Zo geschiedde. Er volgenden naleessessies, verbeteringen werden doorgevoerd en fouten werden rechtgezet. In totaal heb ik zo vijf jaar aan dit boek geschreven.
De inhoud gaat over alles wat een jonge gast, met een eerder avontuurlijk karakter, in een grote stad meemaakt.”
Wim Moonen volgde middelbare studies aan het Pius X-college en het Don Bosco Instituut in Hoboken. Hogere studies – elektro-mechanica A1 – volgde hij aan de Katholieke Hogeschool in Borgerhout. Zijn militaire dienstplicht vervulde hij als Kandidaat Reserve Officier in de kazerne van Heverlee.
Hij werkte in verschillende firma’s rond gespecialiseerde technieken, was verkoop ingenieur en -directeur. De gekendste firma waar hij werkte is Heras hekwerk. Hij begeleidde ook verschillende bedrijven in moeilijkheden. Hij richtte vier bedrijfjes op gespecialiseerd in management, marketing, consulting, strategische planning en high technologie. Wim heeft drie kinderen, één dochter en twee zonen.
Het onderwijs
W.M. : “Het was toen heel streng. Er heerste een ijzige stilte op de speelplaatsen. We moesten ons bij het belsignaal opstellen op rijen van twee en de leraar volgen. De geslachten waren gescheiden. Jongens in jongensscholen, meisjes naar meisjesscholen. Het was ook enorm streng. Lang haar in de nek was verboden. Jeans waren niet toegestaan. De helft van de klas kwam in kostuum naar school. Vanaf 1960 begonnen enkele leerlingen met jeans te komen. De hogere studies verliepen grotendeels in kostuum. Het katholiek onderwijs was niet gemengd.”
Het godsdienstige
W.M. : “Bij het begin van iedere dag werd er gebeden. Ook ’s middags in de eetzaal. ’s Avonds moesten we 20 minuten extra blijven voor een avondwoordje door een priester. Sommigen waren concreet en prettig, andere gezever. Eén keer per week moesten we een misviering bijwonen zoals de eerste vrijdag van de maand een verplichte misviering. Dit duurde tot 17.05u. Weinig leerlingen gingen in op hetgeen van de kansel werd gezegd, de meesten ondergingen het en enkelen probeerden eraan te ontsnappen.”
Sex
W.M. : “Dit was taboe. Je mocht niet aan je eigen lichaam komen. Zeker niet aan dat van een ander. Tijdens de lessen biologie – gegeven door een leek – werd er niet over sex gesproken. Als je op straat betrapt werd in het gezelschap van meisjes, zelfs enkel in gesprek zijnde, kreeg je aantekeningen in je agenda. Bij vrijpartijen werd er streng ingegrepen.”
Katholieken op het Kiel
W.M. : “Alle kinderen speelden samen op straat. Tot we zo ongeveer 12 à 13 jaar waren. Die van de stadsscholen zegden wat ze dachten. Ze waren goed opgeleid en noemden alles bij naam. Meestal waren ze vrij rechtdoor. Vanaf een oudere leeftijd kwam er een opsplitsing tussen de katholieken en zij die naar het officieel onderwijs (meestal stedelijk onderwijs) gingen. Heeft dit te maken met het bruine uniform dat toen door de Chiro werd gedragen ? Nadien op latere leeftijd, twintig jaar, werd er terug met elkaar gesproken en omgegaan.
Op het Kiel woonden de katholieken in houten noodwoningen, de socialisten in de blokken.
Het uitgaansleven speelde zich voor ons grotendeels af rond het parochiehuis De Familiekring in de Abdijstraat. Hier hadden de scouts en de Chiro een onderkomen. Je kon er een pintje drinken en biljarten. Vanaf 1961 begonnen de jeugdhuizen op te komen. Jeugdhuis ‘Horizon’ stond onder toezicht van een katholieke proost. Er was ook een katholiek jeugdhuis in de Keizerstraat in Antwerpen-centrum. Eén keer per week waren er dansavonden. Het was de tijd van de opkomst van ‘la bamba’. Met mijn twee jaar oudere zus mocht ik geregeld mee naar een party. We hebben in ons leven heel wat moeten missen. We geloofden alles wat ze ons zeiden.”
*******************************
Wim Moonen, Voor het nageslacht De avontuurlijke- en humorvolle jeugd van een naoorlogse jongen van ’t Stad. Eigen uitgave Wilmo Products, 2016, 352 blz., 20 euro.
Zowat een kwart eeuw over het doen en laten van een rakker in het naoorlogse Antwerpen. Met vele foto’s over dingen, personen, gebouwen; zoals die er vroeger hebben uitgezien.
De gebruikte tussentaal geeft een vertrouwd gevoel en leest naturel, zoals het Nederlands vroeger werd gebruikt. Zelfs in het Noorden. Gij- en U-vormen zijn terug van weggeweest i.p.v. het, voor velen onder ons, toch nog steeds wat vreemde jij en jou. Kortom een levendige en vlotte stijl.
De stad, als dusdanig, waarin het grootste gedeelte van de verhalen zich afspeelt, is minder relevant; maar natuurlijk wel erg herkenbaar voor Antwerpenaren en Kielenaren.
Als ‘katholieke beddenbak’ in een ‘Sossen’-bolwerk. Immer spannend en vol amusante en soms al wat minder plezante belevenissen. Alles uit de leefomgeving van een jeugdige stadsbewoner, wordt onder de loep genomen. Zoals o.a. : De afstamming, thuisopvoeding, ouders, kakschool, kerk en geloof, confrontaties met de “anders opgevoede” jeugd, gevaarlijke spelletjes, de gang-bang anno 1955, jeugdvereniging, verboden zaken, de grote school, weeshuis, vakanties, de fanfare, het roken, uitgangsleven, cabaret …..
Geen instelling wordt gespaard, geen onderwerp uit de weg gegaan. Dan wel steevast omringd met veel humor en soms wel eens met een tikkeltje cynisme. Steeds grappig en nooit kwetsend bedoeld.
Alle feiten zijn echt gebeurd. Enkel werden hier en daar de persoonsnamen veranderd. Een kwestie van discretie.
Voor de rijpere lezer wordt het boek een echte “Revival”. Het herbeleven van hoe het toen in mekaar stak.
Voor de kinderen van deze senioren, wordt het een bevestiging van wat hun ouders hen allemaal hebben wijsgemaakt. En voor de kleinkinderen en jongste snaken wordt het een aaneenrijging van onwaarschijnlijke situaties en gebeurtenissen. Een soort “Back to the future” .
Verdere info : Wim Mooen, Duffelsesteenweg 193 in 2547 Lint – moonen.wim@telenet.be
Foto’s © Gazet van Hove.