Een gesprek tussen een 60+er en koppel tieners

Marcel ’t Kint had een boeiende ontmoeting met twee mooie jongedames.

De twee dametjes stapten de trein in ergens halfweg mijn traject. De wagon zat goed vol en alleen voor me en naast me was nog plaats waardoor het toeval wild dat ze bij mij belandden. Het werd een leerrijke rit.

een trein komt toe

Ik vermoed dat het ene meisje van Turkse oorsprong is en het andere van Noord-Afrikaanse, wat een ruime geografische schatting is. De laatste droeg een hoofddoek en het Turkse meisje droeg haar indrukwekkend zwarte haar onbedekt. De handtassen bengelden in de elleboogholte en deden dienst als een combinatie van een soort boekentas en madammekessjakos. Ze bezaten de meesterlijke gave om met hun smartphone in de hand toch druk te converseren.

-‘Weet ge, die respecteert me gewoon niet’, het was het gehoofddoekte meisje dat sprak terwijl ze zich naast me neerplofte. Het lukt me overigens niet om de eindmedeklinkers niet te schrijven, maar weet dat ze er ‘nie’ waren.

– ‘Die begrijpt u gewoon niet’, de langharige prinses van duizend-en-één-nacht steunde haar vriendin en nam plaats tegenover me.

– ‘Ik ben er zeker van dat die van wiskunde gewoon racist is’.

O, het hoge woord was er uit. Zonder dat ik goed en wel besefte dat ik het deed, rolde er een vraag uit m’n mond : ‘Wat was er gebeurt ?’

De meisjes, van ik schat zo’n 17 à 18 jaar jong, keken me even aan. De gepeste toverde een mooi glimlach en antwoordde : ‘Ik moet gewoon achteraan gaan zitten. Die leerkracht kan me niet uitstaan.’ Ik gniffelde eventjes. ‘Ik ken je probleem.’

– ‘Moest gij ook altijd vanachter zitten, meneer ?’ De Turkse draaide haar lokken achter de oren.

– ‘Tja, laat me zeggen dat ik niet meteen de voorbeeld leerling was in het middelbaar. Ik kreeg regelmatig eens klop.’

-‘Klop ?!’ Ze zegden het niet synchroon, maar ik beeld me graag in van wel.

-‘Ja, ik zat bij de Broeders van Liefde op school. Je moet weten dat ik uit een klein dorpsschooltje kwam toen ik plots in de grote stad naar het middelbaar moest. Mijn kwajongensstreken werden daar niet meer in dank afgenomen. Er was één broeder bij die volgens mij genoot van het slaan van kinderen. Broeder René heette hij. Veel liefde kende hij niet.’

– ‘Wilt ge zeggen dat die leraars op de kinderen sloegen ?’ Als bij wonder legde het meisje met de hoofddoek haar smartphone opzij. Intussen sjokte onze trein verder.

– ‘Nee, zeker niet allemaal. Er waren echt toffe mannen bij, maar die broeder René, dat was gewoon een sadist.’

– ‘Zijn uw ouders nooit gaan klagen, meneer ?’

– ‘Ik zegde er niet veel over. Als ze wisten dat ik rammel had gekregen dan kreeg ik daar thuis nog een pakje bovenop.’ De meisjes leken niet te begrijpen dat ik er om lachte.

-‘Ik ben uiteindelijk op mijn 14de gestopt met school te lopen. Ik heb nooit een echt diploma gehaald. Gelukkig heb ik nog de tijd meegemaakt dat je je iets of wat kon opwerken.’

Ik kreeg duidelijk de bewondering van de twee. Hun opgemaakte oogleden toonden dat ze onder de indruk waren.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

– ‘Mijn vrouw is nog vastgebonden geweest in klas, weet je.’

– ‘Wat ?!’ Alweer beeld ik me een Annemieke en Rozemieke gewijze reactie in.

– ‘De nonnen apprecieerden haar linkshandigheid niet meteen, daarom dwongen ze haar met rechts te schrijven door haar linkerhand vast te binden aan de stoel. Ze moest trouwens net als jij altijd achteraan zitten. In bijna elke les overigens.’

-‘Wat had ze dan misdaan ?’

– ‘Zij niets. Haar vader was wel een zwarte geweest.’

– ‘Is uw vrouw dan een halve negerin, meneer ?’ De prinses zei het woord zonder schaamte.

-‘Nee’, lachte ik, ‘haar vader was gemeenteklerk en hij had die post gehouden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Achteraf bleek dat niet meteen de juiste beslissing geweest te zijn en straften ze hem na de oorlog omdat hij meewerkte met de Duitse overheid. Een zwarte dus.’ Ik voelde me plotseling wel heel pedagogisch.

– ‘Amai, meneer.’

– ‘ Mijn vrouw werd na de oorlog geboren, maar ze mocht het op school wel voelen. Tja, laat me zeggen dat leraars ook niet meteen onze beste vrienden zijn.’

SS Hitlerjugend
logo 12de SS Panzerdivision “Hitlerjugend”

Met ons drieën lachten we. En toen legde ik mijn punt op het treintafeltje. ‘Ik denk niet dat je leraar wiskunde een racist zal zijn. Hij is gewoon een leraar. Een moeilijk volkje. Weet je, ik lees soms in de kranten dat scholen nog te veel verschil maken tussen Belgische Belgen en andere Belgen, maar ze hebben altijd verschil gemaakt tussen mensen. Je moet je echt niet geviseerd voelen.’ De trein begon af te remmen. ‘Ik denk niet dat er ooit al leraars jullie klop hebben gegeven of jullie hebben vastgebonden aan een stoel, of wel soms ?’ De dametjes waren duidelijk voor hen ongewoon stil. ‘Integendeel, ik denk dat jullie er verschillende kunnen opnoemen die jullie echt wel vooruit willen helpen.’

– ‘Ja, die van Nederlands is wel chill.’

nederlandse-taal-verbindt

Ondertussen stond ik recht. ‘Zie je wel. Mijn zoon is de eerste met een diploma in mijn lijn van de familie. Ik ben er best trots op.’

Terwijl ik de deur openschoof die naar de uitgang leidt, vroeg het gehoofddoekte meisje me nog: ‘Wat is hij dan geworden, meneer ?’

Ik glimlachte en knipoogde: ‘Hij is leraar geworden.’

A. Rodenbachschool Hove

Uw toegenegen,

Minister van Straat

 

Foto’s : © Gazet van Hove.

www.doorbraak.be .