door Johan Sanctorum – www.doorbraak.be

De Vlaamse Volksbeweging moet zelf politiek-maatschappelijke lijnen uitzetten, en vooral géén gesponsord aanhangsel van de N-VA worden.

p1040885

Verleden maandag, 23 maart, lazen we op deze webstek een analyse van professor Bart Maddens die ik helemaal kan onderschrijven. Zijn punt : de N-VA laat het lastige werk inzake draagvlakverbreding voor onafhankelijkheid over aan de Vlaamse Volksbeweging, terwijl vooral de N-VA over enorme communicatiebudgetten beschikt. Erger nog : doordat de partij van Bart De Wever het communautaire helemaal van de agenda heeft geschrapt, is het voor die organisatie steeds moeilijker om politiek relevant over te komen en de media te halen. Temeer omdat verschillende N-VA-kopstukken zich ook al smalend hebben uitgelaten over de Vlaamse beweging, en stelden dat ze er beter mee kon ophouden. Dat voormalige V.V.B.-voormannen zoals Peter De Roover, die nu voor een partijpolitieke carrière heeft gekozen, dat destructief spel volop meespelen, maakt het nog pijnlijker.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Peter De Roover in Hove, jan. 2015.

Maar in cauda venenum : helemaal op het einde lanceert Maddens een merkwaardig ballonnetje. Hij stelt voor dat de N-VA een deel van haar oorlogskas zou ter beschikking stellen van de V.V.B., bij wijze van Vlaams-nationale vermogenswinstbelasting. Ik heb tot vandaag, vrijdag, gewacht of iemand van de Vlaamse Volksbeweging op deze vroege aprilgrap zou reageren. Niet dus.

Nevenpistes

De beweging en de partij(en) dus. We gaan hier niet nog eens heel de geschiedenis van het Vlaams-nationalisme uit de doeken doen, om aan te tonen hoe hachelijk de relatie is tussen deze beweging en haar ‘politieke vleugels’. Het is een geschiedenis van idealisme en ontkleurde idealen, persoonlijke vetes, opportunisme en machiavellisme, mensen en groepen die verloren lopen in het socio-politieke kluwen, zich aan het wereldgebeuren mispakken, zich van vriend en vijand vergissen.

De manier hoe de Vlaamse beweging in de jaren ’20 en ’30 van vorige eeuw in het fascisme weggleed, is wel het meest hallucinante voorbeeld van hoe een republikeinse geest uit de fles ontsnapt en iets totaal anders wordt. Maar ook de naoorlogse geschiedenis, heel de Volksunie-saga, het Vlaams Blok/Belang, en nu de Nieuw-Vlaamse Alliantie, met tussenin vermakelijke politieke kameleons als Hugo Coveliers en Bert Anciaux,- toont ons hoe het Vlaams-nationalisme er niet in slaagt om zijn originele bedding te volgen en verder uit te diepen, gericht op het einddoel, namelijk de stichting van een Vlaamse natie.

republiek vlaanderen
Art. 1 Statuten N-VA

Waardoor het er als politieke kracht ook nooit in geslaagd is om een echte volksbeweging te worden die een vuist tegen het regime kon maken, in de aard van het Ierse Sinn Féin de vorige eeuw, of de Catalaanse en Schotse separatisten vandaag. Het ingebakken conservatisme van de doorsnee-Vlaming maakt dat elke afscheidingsgedachte gedoemd is om als minderheid door het politieke landschap te trekken.

Sinn Fein 2

Dat zorgt voor frustraties en tot verleidingen om in nevenpistes af te dwalen. Het activisme en de collaboratie van vorige eeuw vormden daar een typische exponent van : we zouden het wel even via de Duitsers regelen. In de naoorlogse periode volgde de institutionele valstrik : langsheen de omvorming van de Belgische instellingen zou het wel lukken. Aan die vergissing is de Volksunie ten onder gegaan, zie het Egmont-debâcle.

De huidige N-VA is in hetzelfde bedje ziek, zoals Bart Maddens heel goed aantoont : een strategie van de geleidelijkheid die omslaat in een restauratiepolitiek. De partij vervlaamst niet verder, maar belgiciseert daarentegen, met het argument dat er nu eenmaal geen draagvlak is voor Vlaamse onafhankelijkheid. Tja. Tot zover de republikeinse statuten. Tussendoor mocht ook het Vlaams Blok/Belang even naar de 25% opspringen, maar ook niet verder, en mits het afglijden van de Vlaams-nationalistische missie ten voordele van een xenofobe en racistische Dewinter-lijn waar de cultuurflaminganten, die aan de basis lagen van de 19de eeuwse Vlaamse beweging, zouden van gruwen.

Politiek dakloos

Kortom : historisch gleden en glijden de flamingante partijen stuk voor stuk weg in een spoor dat hen vervreemdde van het authentieke volksnationalisme. Deze ‘vervuiling’ maakt de Vlaamse beweging an sich ook politiek dakloos : wij gaan wel stemmen, maar beseffen dat een partij hooguit een tijdelijk vehikel kan zijn, waar we vooral op tijd weer moeten afspringen. Wij hebben geen Sinn Féin, noch een Esquerra Republicana de Catalunya of een Scottish National Party, enkel een komen en gaan van ideologisch kwakkele partijen, meestal rechtgehouden door één of een paar flapuiten. De electorale curve gaat naar 25 tot 30%, en loopt dan snel af, omdat de nevenpiste de hoofdpiste was geworden.

volksvertegenwoordiger Johan Van den Driessche en Karl Vanlouwe
N-VA-parlementsleden : gerecupereerd door het belgische systeem ???

De scheeflopende politici hebben daarom echt een schoonmoeder nodig die hen bij de les houdt, en die wél de taak van draagvlakverbreding op zich neemt. Daarmee is de bestaansreden van een organisatie als de Vlaamse Volksbeweging op scherp gezet. Met de partijpolitiek komen we er niet, we hebben ook een sterk middenveld nodig tussen de burger en die politiek. Om, bijvoorbeeld, ook de verbinding met links te maken, iets waar de huidige V-partijen zich absoluut niet toe geroepen voelen. Politieke dakloosheid, een soort vrijwillig ballingschap buiten de particratie, is daarom een essentiële positie in dit verhaal.

meervoud

De Vlaamse Volksbeweging is, vanaf haar ontstaan in 1956 als ‘brave’ federalistische drukkingsgroep met een overwegend CVP-signatuur (en Wilfried Martens als medestichter), geëvolueerd tot dé spreekbuis van het radicale Vlaams-nationalisme. Dat werd in 1991 ook bekrachtigd. Sindsdien is er uiteraard een symbiose met het politieke veld, in casu vooral N-VA en VB, zonder dat er een partijpolitieke usurpatie wordt geduld. De V.V.B. is de behoeder van het genetisch materiaal van het Vlaams-nationalisme, en moet met zorg en veel kritisch inzicht de politieke actualiteit volgen : als middenveld-organisatie staat ze per definitie altijd in de oppositie.

vvb

Ook als er een nieuwe Vlaams-republikeinse partij zou ontstaan, op het puin van het Vlaams Belang en als reactie tegen de Belgisch-neoliberale versmalling van de N-VA-lijn, zal er een V.V.B. nodig zijn. Tenzij die nieuwe partij écht het verschil kan maken en als brede, sociale onafhankelijkheidspartij de democratische uitdaging durft aan te gaan om die ‘éénenvijftigste Vlaming’ te overtuigen, eerder dan zich blind te staren op verkiezingsstatistieken. Dan pas zitten we in een nieuwe politieke dynamiek.

Het maandblad Doorbraak was tot 2013 het officiële orgaan van het VVB, en heeft zich dan losgemaakt om als radicaal-Vlaams webmagazine een eigen plaats te zoeken in het Vlaamse medialandschap. Dat is een goede zaak, voor zover ook hier de partijpolitieke onafhankelijkheid kan gehandhaafd worden. Beide, zowel de V.V.B. als Doorbraak, kunnen en moeten die politieke dakloosheid benutten om een breder perspectief te bieden op het republikeinse verhaal, en om te beletten dat de ambitie om een Vlaamse natie in Europa op te richten, versmalt tot een electorale rekensom. De Vlaming is ons aanspreekpunt, niet de kiezer. Een beweging is meer dan een partij.

Geld dollars

Die rol van luis-in-de-pels, ook naar het Vlaams-nationalistische establishment toe, ligt me nauw aan het hart. Onder ons gezegd,- en om terug te komen op het voorstel van Bart Maddens : aan columns voor Doorbraak zoals deze, verdien ik nul komma nul Euro. En hoewel ik van mijn pen leef –althans dat is de bedoeling-, en mijn vrouw af en toe eens vraagt wat dat geschrijf voor dit webmagazine eigenlijk opbrengt (ik mompel dan iets van ‘ze zijn ermee bezig’), zou ik absoluut niet willen dat ze door de N-VA betaald worden. Ook niet door een andere partij trouwens, met het risico dat we in een voor-wat-hoort-wat-logica terechtkomen. Geen politieke sponsoring van het middenveld dus. Onafhankelijkheid is een politiek motto, maar ook een morele uitdaging voor al wie buiten de partijen aan politiek wil doen.

yes scotland should be an independent country

Foto’s : (C) Gazet van Hove.