Auteur Jules Gheude (° Eigenbrakel, 21 november 1946) woonde een tijdlang in Parijs, waar zijn vader werkte bij de commerciële dienst van de Belgische spoorwegen NMBS. Daarna studeerde hij Germaanse talen en begon zijn onderwijscarrière in Namen (1969-1974). In 1973 werd hij lid van het Rassemblement Wallon (RW) en een jaar later was hij kabinetsmedewerker van François Perin, minister voor Hervorming van de Instellingen. Hij specialiseerde zich in de Vlaamse pers.
Als gevolg van de crisis binnen het RW in 1976 volgde hij de politieke richting van Perin-Gol-Knoops die tot de oprichting van de PRL (Parti Réformateur Libéral) leidde. Hij speelde een actieve rol bij de public relations van die partij onder het voorzitterschap van Jean Gol (1980) en Louis Michel (1982). Van 1983 tot 2011 was hij directeur van het Commissariat général aux Relations internationales de la Communauté française de Belgique ( het huidige Wallonie-Bruxelles International). Op 15 februari 2008 lanceerde hij het “Manifeste pour la convocation des Etats généraux de Wallonie”. Op 9 mei 2009 werden met 150 deelnemers die Staten-Generaal van Wallonië gehouden in de lokalen van de Universiteit van Luik. Deze werden afgesloten met de stemming : 74,4 % van de deelnemers stemde voor de aansluiting van Wallonië bij Frankrijk, 16,2 % stemde voor een onafhankelijke Waalse staat en 9,4 % voor Wallo-Brux. Zie www.etatsgenerauxdewallonie.org . 
Sinds februari 2010 coördineert Jules Gheude de werkzaamheden van Gewif (Groupe d’Etudes pour la Wallonie intégrée à la France – www.gewif.net ). Zij interesse in communautaire problemen zette hem ertoe aan een aantal boeken te schrijven. Jules Gheude bleef zeer dicht bij François Perin, die hem al zijn persoonlijke archieven schonk en het voorwoord voor zijn laatste essay ‘Lettre à un ami français – De la disparition de la Belgique’ (2013) schreef.
Bij de V.V.B.
Onlangs was Jules Gheude in Beveren-Waas. Hij sprak er op een meeting van de Vlaamse Volksbeweging (V.V.B.). Hierna volgt zijn toespraak : Vlaamse Volksbeweging – Denkdag – Beveren, 7 februari 2015 Waalse essayist Jules Gheude : Het ontmantelingsproces van België is onomkeerbaar “In 1973 ondernam François Perin een ronde van Vlaanderen om zo een dialoog van gemeenschap tot gemeenschap te laten ontstaan. In Vlaanderen werd hij overal hartelijk verwelkomd. “Ik vind het prachtig, vertelde hij, dat hospitalité in Vlaanderen vertaald wordt als gastvrijheid”. Daarom dank ik u hartelijk voor uw vriendelijke uitnodiging vandaag. Ik heb de geschiedenis van uw beweging grondig bestudeerd en ik vind het jammer dat de overgrote meerderheid van de Franstalige bevolking deze geschiedenis niet – of niet genoeg – kent. Toen François Perin in 1974 minister voor Hervorming der Instellingen werd, heeft hij mij als kabinetsmedewerker opgedragen om de Vlaamse pers uit te pluizen. In die periode zorgde ik ook voor een overzicht van de Vlaamse pers voor “Forces Wallonnes”, het weekblad van het Rassemblement Wallon.
Paradoxaal genoeg, heb ik mijn Nederlands niet in België geleerd, maar aan de Belgische ambassade in Parijs, waar mijn vader voor de commerciële vertegenwoordiging van de NMBS werkte. Alvorens mijn standpunt te geven over de toekomst van België, wil ik de nadruk leggen op enkele aspecten van het verleden Sommige historici zoals Henri Pirenne of Godefroid Kurth hebben alles gedaan om het patriottisch vuur aan te wakkeren. In hun ogen lag onze oorsprong in een ver verleden. Maar bij de dappere Belgen van Julius Caesar zijn geen Vlamingen te bespeuren. De Germaanse invloed is inderdaad drie eeuwen later gekomen, met de Frankische invasies. Geen spoor dus van een Belgische natie ! Henri Pirenne ziet de legitimiteit van België bij de hertogen van Boergondië. Godefroid Kurth beschouwt de katholieke godsdienst dan weer als de bindende kracht van ons land. 
Beiden vergissen zich. In de Boergondische periode is er ook niets dat lijkt op een Belgische natie. Het is een samenraapsel van verschillende streken die nauwelijks iets met elkaar te maken hebben. En het prinsdom Luik maakt er geen deel van uit. Wat het katholicisme betreft, is het Spaanse tijdperk voor Vlaanderen bijzonder interressant. Dat Vlaanderen bestaat uit twee streken: het graafschap Vlaanderen en het hertogdom Brabant. In deze beide gewesten krijgt het protestantisme voet aan de grond. Ze zullen een wrede reconquista onder de Spaanse koning Filips II te verduren krijgen. Voor Vlaanderen is dit tijdperk een tragedie. Deze reconquista leidt tot de vernietiging van Antwerpen, terwijl de noordelijke provincies onder de leiding van Willem de Zwijger zich aan de Spaanse voogdij onttrekken als de Verenigde Provinciën, zoiets als een prefiguratie van Nederland. Dankzij de vertaling van de Bijbel, werd Nederlands een zuivere en verzorgde taal. In Vlaanderen werd het katholicisme met geweld opgelegd. Hier was er geen bijbelvertaling die de basis vormde van een algemene cultuurtaal. De bevolking kende slechts haar plaatselijke dialecten. Zonder het katholieke fanatisme van Filips II zou Vlaanderen vandaag deel hebben uitgemaakt van Nederland. Men kan dus van een culturele en taalgenocide spreken. Noch het Oostenrijkse tijdperk, noch de Franse voogdij, noch het koninkrijk van Willem I hebben een Belgisch collectief gevoel doen ontstaan. Henri Pirenne moet het zelf erkennen : als de ster van Napoleon niet meer schittert, on ne se sent pas belge non plus. In 1830 ontstaat België, geheel buiten de volkswil om. De revolutie start in de Brusselse Muntschouwburg. Wie kon er zich destijds een operakaartje veroorloven ? Zeker niet de werkende klasse ! Het Nationaal Congres werd dan ook slechts door 2 % van de bevolking gekozen, een elite die de cijns kon betalen, de burgerij. En welke taal spreekt die burgerij ? Frans. Wat de keuze van het staatshoofd betreft, daarvoor zorgde Groot-Brittannië in onze België was dus een kunstgreep van de grote mogendheden van die tijd die zich tegen Frankrijk wilden beveiligen. Vijftien jaar na Waterloo waarde het spook van Napoleon nog steeds rond ! Vanaf het ontstaan van dit land zat de klad erin.
Hoe kon zo’n staat rustig evolueren, als men deze brief van Charles Rogier aan Jean Raikem leest ? Les premiers principes d’une bonne administration sont basés sur l’emploi exclusif d’une langue et il est évident que la seule langue des Belges doit être le français. Pour arriver à ce résultat, il est nécessaire que toutes les fonctions civiles et militaires soient confiées à des Wallons et Luxembourgeois. De cette manière, les Flamands, privés temporairement des avantages attachés à ces emplois, seront contraints d’apprendre le français et on détruira ainsi peu à peu l’élément germanique. Een tweede taalgenocide, dus ! Wel, het is precies om deze genocide te vermijden dat uw beweging, de Vlaamse Beweging, ontstaan is. Ik heb het al gezegd : de Franstaligen weten niet hoe hard de Vlaamse Beweging heeft moeten vechten voor de eerste taalwetten, die Vlaanderen ook politiek gestalte zouden geven. Een en ander heeft duurzame sporen nagelaten en een sterk Vlaams nationaal gevoel doen ontstaan. Uw Vlaamse identiteit komt op de eerste plaats. Het nationalisme ontwikkelt zich niet alleen binnen de N-VA, zoals de Franstalige opinie pleegt te denken. Het maakt deel uit van het Vlaamse DNA, om het met Stefaan De Clerck te zeggen. Zo’n context bestaat niet in Wallonië en al evenmin in Brussel. In 2010 heeft de Waalse minister-president Rudy Demotte de Waalse identiteit willen bevestigen. Maar een identiteit wordt niet per decreet verworven ! Alle institutionele hervormingen ten spijt is er nog steeds geen sprake van een coherente staat waarin beide volkeren harmonisch samenleven. Vlamingen en Walen vormen twee democratieën. Zij lijken op twee verschillende planeten te leven. In 2010 heeft de commissie Buitenlandse Zaken van de Franse Nationale Vergadering twee van zijn leden (één van de meerderheid, een andere van de oppositie) met een studie over de Belgische situatie belast. DE conclusie van het rapport is duidelijk : het ontmantelingsproces is onomkeerbaar. Naast François Perin heb ik mee geijverd voor het federalisme. Het was na de expulsie van de Walen uit de Universiteit Leuven, in 1968. Die zaak heeft een harde schok in de Franstalige opinie veroorzaakt. De toestand was dus rijp om een nieuw België te vormen op basis van de gemeenschappen en gewesten. De Franstaligen beschouwden deze hervorming als een eindpunt. Maar we zagen al vrij snel dat zij voor Vlaanderen slechts één stap was op de weg naar de onafhankeliikheid. In het begin van de jaren negentig is de Vlaamse minister-president Luc Van den Brande met het confederalisme voor de dag gekomen, een project dat in 1999 door het Vlaams Parlement goedgekeurd werd. En toen bestond de N-VA nog niet ! 
In 1980 begreep François Perin dat de Belgische ziekte ongeneeslijk was en hij diende zijn ontslag als senator in. In zijn ogen was Vlaanderen een echte natie geworden. In 1977-’78, had hij wel geprobeerd de liberale familie rond een gemeenschappelijk institutioneel project te verenigen. Maar hij stootte zich tegen de hardnekkige onverzettelijkheid van de Vlaamse liberale, namelijk Herman Vanderpoorten. Hoelang kan België nog overleven ? Ik heb geen glazen bol. De N-VA heeft het lot van het land in zijn handen Zij wil het confederalisme zo vlug mogelijk op gang brengen, maar die evolutie lijkt nu wel ernstige vertraging op te lopen nu de Zweedse coalitie de communautaire discussies voor vijf jaar in de koelkast gezet heeft. In De Morgen, verklaart Bart De Wever nu dat deze formule tijdelijk is. En Siegfried Bracke, de voorzitter van de Kamer, herhaalt in Le Soir dat de onafhankelijkheid van Vlaanderen een logische evolutie is, net als de wetten van Darwin. Zullen de Franstaligen, op een bepaald ogenblik, bereid zijn om over een confederaal project te discussiëren ? Sinds 2000, hebben ze altijd dezelfde strategie gevolgd : demandeurs de rien in het begin om eindelijk aan tafel te gaan. Maar rond het begrip “confederalisme” is nogal veel mist gespoten. Wat wordt daarmee eigenlijk bedoeld ? In het internationaal recht slaat “confederalisme” op de samenwerking waartoe soevereine staten besluiten. In ons geval zou dat betekenen dat België eerst moet ophouden te bestaan ! Is dat de visie van Vlaanderen ? Of bedoelt het er een ver doorgedreven federalisering mee, d.w.z. een “uitgeklede” centrale staat (met zeggenschap over het leger en enkele restbevoegdheden) en maximale beslissingsmacht voor de deelstaten ? Een opheldering hieromtrent is noodzakelijk. Met de N-VA en met het Vlaams Belang is er geen misverstand : het einddoel is wel een onafhankelijk Vlaanderen. Wat nu als de Zweedse coalitie van Charles Michel valt ? Dan zou er een situatie kunnen ontstaan waarin een confederatie (nog los van de precieze inhoud die men aan dit begrip wil geven) al snel een gepasseerd station zou zijn en dan gaan we voor een Bye Bye Belgiumscenario zoals de RTBf dat enkele jaren geleden al borstelde.
In 2008 was ik medeorganisator van de Waalse Staten-Generaal, bijeengeroepen om zich te beraden over de toekomst van Wallonië wanneer België zou verdwijnen. Een jaar lang hebben drie werkgroepen zich toen gebogen over de mogelijke scenario’s, met hun voor- én met hun nadelen. Het eerste scenario was dat van een onafhankelijk Wallonië. Het tweede dat van het samengaan van Wallonië en Brussel in één staat. Het derde scenario was de vereniging, met Frankrijk. Uit dit vergelijkend onderzoek bleek dat de eerste twee opties niet realistisch waren. De Luikse economieprofessor Jules Gazon is tot de conclusie gekomen dat een onafhankelijk Wallonië in 2010 met een netto te financieren saldo van 9 miljard zou moeten leven. Een harde dobber, want dit bedrag vertegenwoordigt zowat 22 % van de openbare gelden. Maar in werkelijkheid zou de prijs ongunstiger uitvallen. In deze berekening is de rentevoet die van de Belgische staat, dat wil zeggen zowat 3,6 % voor het jaar 2010. Maar de interestvoet waarmee Griekenland moest leven voor de herfinanciering van zijn schuld was 2 tot 4 maal hoger. Wat zou dit betekenen voor het Waals Gewest ? Bij een rentevoet van 12 %, die totaal realistisch is, zou het netto te financieren saldo neerkomen op 15 miljard euro, of zowat 37 % van de Waalse openbare uitgaven. Dat is niet haalbaar. Mensen die het kunnen weten zijn het er over eens dat een onafhankelijk Wallonië zijn sociale voorzieningen met 10 à 15 procent zou moeten verminderen. Een echt sociaal bloedbad, dus ! 
De tweede optie, dan. De zogenoemde “Wallobrux”, dat kleine België zonder Vlaanderen. François Perin wilde daarvan niets weten : Nous aurions une Belgique en réduction, aussi artificielle et médiocre que l’autre, avec les Saxe-Cobourg en prime ! Kijk naar het onderzoek van Rudi Janssens (V.U.B.) in 2013. Uit de antwoorden blijkt dat 73,9 % van de Brusselaars voor een vorm van autonomie kiest. Formules waarbij Brussel aansluit bij een ander gewest zijn daarentegen allesbehalve populair : 4 % wil bij Vlaanderen en 4,6 % zou zijn lot aan dat van Wallonië willen verbinden. Een combinatie van Brussel en Wallonië is dus een hersenschim ! Zij zou in geen geval een natie kunnen opleveren. De twee bestanddelen verschillen op alle vlakken : het ene – totaal verstedelijkte – vormt een gebied van 100 km2, het andere is een gebied van 17.000 km2, met een bevolking die driemaal groter is. En die twee gebieden grenzen nier eens aan elkaar. Brussel is een enclave in Vlaanderen. Het verschil in sociologisch opzicht, wat de mentaliteit betreft, is ook frappant : de grootstedelijke mentaliteit van de Brusselaars tegenover de meer provinciale van de Walen. Bovendien hoe zou zo’n geamputeerd België moeten heten ? Wat het internationaal recht betreft, is het niet zo simpel. Dat nieuwe kleine België zou door andere staten, bv. door de nieuwe Vlaamse staat, juridisch kunnen betwist worden. Het zou de facto buiten het internationaal spel staan, net als het nieuwe Joegoslavië, dat zijn heraansluiting bij de UNO in 1992 heeft moeten vragen. 
Ten slotte blijft ook nog de vraag naar de financiële leefbaarheid van dit Wallobrux-project. Wil Brussel solidair bijspringen en mee opdraaien voor de zware schuld – 18,6 miljard – waarmee Wallonië zit ? Nee, en de financiële transfers uit Vlaanderen (die uiteraard zouden ophouden) zouden niet gecompenseerd worden door een heffing op de inkomens van de pakweg 250.000 Vlaamse forenzen die in Brussel hun brood verdienen. De Vlaamse administraties zouden zich trouwens uit Brussel terugtrekken. Dit Wallobrux zou dus te lijden hebben onder een chronisch deficit en zijn schuldenlast zou alleen maar toenemen. 
Dan blijft alleen nog de derde optie : Wallonië wordt een deel van Frankrijk. Die opname van Wallonië in Frankrijk, dat was ook voor Perin op het einde van zijn leven de uitweg uit de impasse die België heet. In zijn laatste interview met Le Soir verklaarde hij dat hij graag zou zien dat Vlaanderen zijn onafhankelijkheid zou uitroepen, dat Brussel een stadstaat zou worden met een internationale roeping en dat Wallonië zich bij Frankrijk zou voegen. De opmerking komt meteen : als men de geringe uitslag van het Rassemblement Wallonie-France van Paul-Henry Gendebien ziet, 0,5 % in mei 2014, lopen de Walen blijkbaar niet erg warm voor deze optie. Ikzelf was nooit lid van het RWF. In 1999, heeft François Perin Paul-Henry Gendebien de oprichting van dat partijtje uit het hoofd willen praten, maar dat is niet gelukt. Ik citeer wat Perin daarover in 2006 aan een Luiks lid van die partij schreef : Per definitie kon de partij geen programma voorleggen en was hierdoor tot mislukking gedoemd. Ze bereikte precies het tegendeel van wat ze beoogde: ze toonde met cijfers aan dat 99 % van de Walen die aanhechting bij Frankrijk niet zagen zitten. Dat is toch te gek voor woorden ! De mensen stemmen om allerlei redenen voor de traditionele partijen, bijvoorbeeld omwille van hun sociaaleconomisch beleid, om fiscale, en zelfs uit familiale overwegingen. Maar bij al die kiezers zijn er ook zeer velen die betwijfelen of België voor eeuwig blijft bestaan en die uw uiteindelijke doelstelling bepaald niet afwijzen. Deze analyse klinkt juist. 
In 2008 heeft Le Soir, samen met La Voix du Nord, gepeild naar wat hun lezers vonden wat er moest gebeuren als België zou verdwijnen, welnu : 49 % van de Walen zagen hun landsdeel liefst opgaan in Frankrijk. En volgens een peiling van Ifop/France-Soir in 2010, zouden 66 % van de Fransen (75 % in de grensstreken) de aanhechting van Wallonië verwelkomen. Er is nauwelijks reden om aan te nemen dat een nieuwe peiling gunstiger voor België zou uitvallen. Het woord “assimilatie” verschrikt natuurlijk de politieke wereld, evenals de vakbonden en de ziekenfondsen. Die vrezen hun prerogatieven binnen de Republiek te verliezen. In Frankrijk, inderdaad, zijn de vakbonden niet bevoegd om de werkloosheidsuitkeringen te betalen en de kosten van de medische zorg worden direct door de staat vergoed, niet door de mutualiteiten, die privéverzekeringsorganisaties zijn. Des complémentaires santé, om het in Frans te zeggen. Tussen Frankrijk en België bestaan andere verschillen die een directe assimilatie onhaalbaar maken. Ik denk bijvoorbeeld aan ons onderwijsstelsel, aan de ethische problemen (euthanasie), aan het feit dat de Belgische staat de wedden en pensioenen van de bedienaars van de erediensten op zich neemt. Wij hebben hieromtrent advies ingewonnen bij een hoge Franse ambtenaar, Jacques Lenain, nu gepensioneerd, die deze optie ten gronde heeft bestudeerd. Nee, zegt hij, een simpele assimilatie van Wallonië is niet mogelijk en evenmin wenselijk. De Walen zijn sinds 1980 gewend aan een grote mate van politieke autonomie, die ze niet zomaar zullen willen opgeven. Daartegenover plaatst Lenain een vorm van integratie, l’union-intégration die de eigenheid van Wallonië in stand houdt. De Walen, zo zegt hij, hoeven niet naakt naar Marianne te komen om er vervolgens het Franse uniform aan te trekken. De Franse grondwet is soepel genoeg om in een bijzonder statuut voor Wallonië te kunnen voorzien. Dat is immers ook het geval voor de meeste Franse overzeese gebieden en voor Corsica en Elzas-Moezel. Mutatis mutandis kan dit dus ook voor Wallonië, dat als autonome regio zijn eigen instellingen zou kunnen bewaren, versterkt met de bevoegdheden van de Franse Gemeenschap, die geen bestaansreden meer zou hebben. Het ex-federaal Belgisch recht wordt, op een paar uitzonderingen na, ook bewaard en geplaatst onder de verantwoordelijkheid van de France wetgever, die de rol van de Belgische wetgever overneemt. Aan het bestaan en bevoegdheden van provincies en gemeenten hoeft niets gewijzigd. En het Belgisch socialezekerheidsstelsel zou tegen het Franse leunen. Dan kunt U de vraag stellen: wat zou Frankrijk erbij winnen ? Door de integratie van Wallonië zou de republiek op vreedzame manier zijn bevolking en grondgebied uitbreiden. Op die manier wordt het verschil met Duitsland al een stuk minder groot. Wallonië is strategisch gelegen, met een goede infrastructuur. Het draagt ook cultureel bij en telt een aantal spits-technologische bedrijven, goed opgeleide technici en hooggeschoolden. De bruid heeft dus best wel wat te bieden ! Ik citeer voorts uit onverdachte bron, namelijk uit een toespraak van Elio Di Rupo in 2006 : Met zijn bruto binnenlands product zou Wallonië de achtste van de 22 Franse regio’s zijn, en de derde qua export, net na Ile-de-France en de regio Rhône-Alpes. Qua werkgelegenheid zijn Franse bedrijven in Wallonië goed voor 34.000 jobs, met 32 van de 100 grootste industriële ondernemingen hier. Frankrijk is veruit onze belangrijkste klant want het neemt 35 % van onze uitvoer voor zijn rekening. In economisch opzocht gaat onze integratie al heel ver. Dat wordt nog onvoldoende beseft.
Jacques Attali, de voormalige raadsman van president Mitterrand, heeft dat uitstekend samengevat : De prijs voor Frankrijk zou kleiner zijn dan de winst die we eruit halen. Het is een mooi debat. Qu’il commence ! Jacques Attali heeft gelijk : binnen Frankrijk zou de Waalse schuld marginaal zijn. In afwachting en zolang Belgïe bestaat, moeten wij er wel alles aan doen om de schuldenlast jaar na jaar af te bouwen. Dat is trouwens de bedoeling van de Zweedse coalitie. Nu nog zien wat daarvan in huis komt. Maar ondertussen vind ik niet dat de huidige Waalse regering in dit opzicht goed bezig is. Daar maak ik me inderdaad zorgen over. Het meest recente rapport van de Union Wallonne des Entreprises (UWE, het Waalse VOKA) stelt aanhoudende stagnatie vast. Wallonië blijft het broodnodige begrotingsevenwicht maar voor zich uitschuiven en met 16,2 % is de werkloosheid er onaanvaardbaar hoog. Bepaald zorgwekkend is ook die evaluatie door een internationale jury van de concurrentieclusters van het Marshallplan: het elektrische schokje dat de werkgelegenheid had moeten aanwakkeren, blijft alsnog uit. Een van de ziekten waarvan Wallonië dringend moet genezen is de politieke en administratieve wildgroei, het logisch gevolg van een diepgeworteld cliëntelisme. In L’Echo las ik dat Pascale Delcominnette, sinds enige tijd chef van WBI (Wallonie-Bruxelles International) en Awex, de Waalse dienst voor buitenlandse handel, daar aan het hoofd staat van …750 mensen. Dat lijkt me toch wat te veel van het goede, niet ? Vlaanderen telt meer inwoners dan Wallonië. Wel, eind juni 2014 werkten het Departement Internationaal Vlaanderen en Flanders Investment & Trade (FIT) met 540 mensen. Als Wallonië een eigen statuut binnen Frankrijk krijgt, zal het hoe dan ook meer bestuurs-discipline moeten aan de dag leggen. 
Wat Vlaanderen betreft, stel ik vast dat het de voorbije jaren behoorlijk is bestuurd, want ondanks de crisis van 2008 wist het toch vijf jaar na elkaar een begroting in evenwicht voor te leggen. Voor de gezinnen is de fiscaliteit er toch wat minder zwaar dan bij ons. Ik zie niettemin een paar probleempunten: de veroudering van de bevolking, veel meer uitgesproken dan in Wallonië en Brussel, en een negatieve handelsbalans in 2013. Maar ik heb er vertrouwen in dat de Vlaamse regering die problemen wel zal weten aan te pakken. Een Franse ambassadeur heeft mij ooit verklaard dat Frankrijk het eerste land zou zijn om een Vlaamse staat te erkennen. Maar Frankrijk zou misschien als voorwaarde tot die erkenning kunnen verlangen dat er een doorgang komt zodat Brussel inderdaad grenst aan het met Waals grondgebied uitgebreide Frankrijk. Daar zou kunnen worden over nagedacht. Voor het overige denk ik dat Brussel als “stadstaat” financieel best leefbaar kan zijn : als zetel van de Europese instellingen, van de NAVO en van zovele internationale organisaties en bedrijven Een economist heeft zelfs het woord “jackpot” gebruikt ! De stad zou immers voor eigen rekening het percentage van de bedrijfsbelasting kunnen bewaren die nu in de federale kas terechtkomt. Dan hebben we het nog niet over de taxatie van wat de vele forenzen in Brussel komen verdienen. Bovendien zouden alle bewoners van de stadstaat aan verkiezingen kunnen deelnemen om de parlementaire vertegenwoordiging samen te stellen. Brussel als een Europees district is een kansloze optie. Er zit immers niet zoiets als de Verenigde Staten van Europa aan te komen. Daartoe zijn de 28 partners niet bereid ! De regionale parlementen danken hun legitimiteit aan hun democratische verkiezing. Niets verhindert het Vlaams Parlement om de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit te roepen, idem dito voor de regio’s Brussel en Wallonië, overeenkomstig de democratische volkswil. Brussel zou er ook wel eens baat bij kunnen hebben zelf de eerste stap te zetten naar een heuse secessie en zich zonder meer als stadstaat te organiseren. Het zou zo het gras wegmaaien voor de voeten van wie zich Brussel zou willen toeëigenen. Een ding is vast en zeker : als Vlaanderen zijn onafhankelijkheid wil en hoopt op internationale erkenning, heeft het er geen belang bij over Brussel een krachtmeting aan te Vlaanderen als soevereine staat, Wallonië als Franse regio met een speciaal statuut, Brussel als stadstaat: ja, dit alles lijkt mij haalbaar. Maar het zijn natuurlijk de Vlamingen, de Walen, de Brusselaars en de Fransen die zich hierover zullen moeten uitspreken. En laten we ook de Duitstalige gemeenschap niet vergeten !
De staten die zouden ontstaan door de verdwijning van België zouden uiteraard hun onderlinge economische betrekkingen behouden. Die betrekkingen zouden zelfs beter zijn dan in het huidige Belgische kader, met zijn vele verdachtmakingen weg en weer en het eindeloze gekibbel. Zal dit ontmantelingsproces op een vreedzaam, serene manier kunnen verlopen ? Ik wens het van ganser harte. Wijlen Xavier Mabille, de befaamde directeur van het CRISP (politiek onderzoekscentrum), oordeelde dat het probleem onvermijdelijk in een Europese en internationale context diende te worden gezien, waaraan naar zijn smaak te weinig aandacht werd besteed. Anders gezegd, zo schreef hij, Vlaanderen, of tenminste toch de meerderheid van de personen en instellingen die in naam van Vlaanderen optreden, zou kunnen beslissen over zijn eigen zelfbeschikking. Maar dat wil niet zeggen dat het tegelijk ook over de toekomst van Wallonië of Brussel zou kunnen beslissen.” Jules Gheude
Nadien kwamen er nog enkele vragen uit het publiek over de internationale erkenning van nieuwe staten en het feit dat noch Berlijn, noch Londen, de Europese hoofdstad Brussel binnen de Franse republiek zien liggen. Binnen Wallonië zouden bepaalde streken ook niet direct staan te springen om bij Frankrijk aan te sluiten : de provincie Luxemburg zou in zijn geheel naar het Groothertogdom Luxemburg willen overgaan bij het opdoeken van de Belgische staat, de inwoners van Waals-Brabant staan ook niet te springen en zouden dan nog liever bij Vlaanderen blijven en de stad Moeskroen wil ook niet naar Parijs. 
Boeken geschreven door Jules Gheude :
François Perin, espoirs et désillusions d’un non-conformiste, Luik, Georges Thone, 1981.
Les Belges … tels quels, histoire d’un problème communautaire en tableaux et plus de 150 caricatures, Brussel, Rossel, 1984.
Simenon et la femme, verschenen in “Simenon, un autre regard”, Lausanne : Luce Wilquin, 1988.
Fourons, de l’erreur à l’erreur, Brussel : Les Eperonniers, 1989.
François Perin, écrits et mémoires, Gerpinnes : Quorum, 1998.
L’incurable mal belge sous le scalpel de François Perin, voorwoord door Xavier Mabille, Waver : Mols, 2007. Dit werk behoorde tot de drie finalisten voor de Prix du Livre politique du Parlement de la communauté française 2007.
Le Choix de la Wallonie – Pour la convocation de ses Etats-Généraux, Waver, Mols, 2008.
Quand les Wallons s’ éveilleront …, Waver, Mols, 2009.
Le petit guide de l’après-Belgique, Waver, Mols, 2010.
On l’appelait Belgique, Parijs, Mon Petit éditeur, 2011.
Lettre à un ami français – De la disparition de la Belgique, voorwoord door François Perin, Mon Petit Editeur, 2013.
Verschillende vrije bijdragen in Le Soir, La Libre Belgique, Le Vif/L’Express, Le Monde, L’Echo, Knack, Toudi.