Opening : donderdag 27 november 2014 om 20 uur
Openingsuren fotosalon :
– vrijdag 28 november 2014 van 18.00 tot 21.00 uur
– zaterdag 29 november 2014 van 14.00 tot 18.00 uur
– zondag 30 november 2014 van 10.00 tot 18.00 uur
Gemeentelijk Ontmoetingscentrum “De Markgraaf”
Kapelstraat , 8
2540 Hove
Inleiding bij de opening van het fotosalon van “Parallax” , op donderdag 27 november 2014, in “De Markgraaf.”
“Geachte Heer Burgemeester,
Collega’s Schepenen en Gemeenteraadsleden,
Geachte Heer Voorzitter en Leden van de Parallax-fotokring,
Geachte Aanwezigen,
Ik heb mijn tekst op papier gezet voor vanavond. Ik ken mezelf een beetje en ik weet, als ik hier voor de vuist weg een en ander ga zeggen, dat de kans groot is dat jullie wel een interessant verhaal horen, maar een verhaal dat te weinig met onze bijeenkomst van vanavond te maken heeft.
En ten tweede : ik heb mijn tekst op papier gezet omwille van het plechtig karakter van vanavond. Want het is een avond om je beste pak aan te trekken en een goede fles te ontkurken.
De Parallax Fotokring bestaat 25 jaar. Een zilveren jubileum. Dat is in de eerste plaats een dikke Proficiat waard aan alle leden, bestuursleden en aan de voorzitter, zij allen die Parallax doorheen de jaren hebben uitgebouwd tot een echte kring van fotoliefhebbers. Meer dan een eendagsvlieg, meer dan een bevlieging, meer dan een modeverschijnsel, meer dan een vereniging die door één iemand moet worden voortgetrokken, staat hier een kring die een gevestigde waarde in het Hovese verenigingsleven, in het Hovese gemeenschapsleven, is geworden.
Parallax. Een naam die bij buitenstaanders vragen oproept. En als je vragen hebt, en je wil snel duidelijkheid, dan ga je toch naar Wikipedia. Daar lees je dan :
‘Parallax is het verschijnsel dat de schijnbare positie van een voorwerp ten aanzien van een ander voorwerp en/of de achtergrond varieert als het vanuit verschillende posities wordt bekeken”.
En als we daar wat willen aan doen dan kan dat, want ‘bij een twee-ogige spiegelreflexcamera kan de parallax worden opgeheven door de parallax-converter die tussen camera en statief zit’. Alsjeblieft. Dat is voor iedereen duidelijk ? Niet voor mij, want ik wordt met zo’n uitleg meteen op mijn zwakke plek gepakt, die van de technische omschrijvingen. Ik heb me dan maar getroost met de gedachte ‘What ’s in a name ?’ en ik heb mijn blik gericht op de levende Parallaxers die hier vandaag bijeen zijn voor de opening van zoveelste geslaagde fototentoonstelling. Ik ben teruggekeerd naar de ledenkring die een vriendengroep is, waarvan de leden elkaar – ook de jonge, nieuwe mensen – kansen op ontwikkeling geven, elkaar in hun werk ondersteunen, hen aanmoedigen tot experiment, soms ook elkaar onderling confronteren – dat moet soms – en elkaar een stukje opleiden in wat hun gezamenlijke hobby – of moet ik zeggen passie – is.
Van bij de stichting van de ‘foto- en diakring’ door Roger Daneels, met een aantal studenten van de fotoklas, tot de huidige werking onder leiding van de dynamische voorzitter, Ludo Van Reeth, heeft de kring zichzelf niet alleen in stand gehouden, niet alleen gezorgd voor een sfeer van vriendschappelijke onderlinge verhoudingen maar ook voor uitstraling. In de loop van die periode hebben verschillende leden op diverse tentoonstellingen meerdere prijzen gewonnen. Ook voor de samenwerking met andere Hovese verenigingen is de kring steeds aanspreekbaar, vanuit haar eigen specifieke bijdrage. En vanavond heeft de kring gezorgd voor een extra : de gastfotograaf Maxim Piesen, vergast ons op zijn macro fotografie.
Als ik even naar mijn eigen verleden terugga – en ik heb al wat verleden (ja, verleden opbouwen, ook al is dat soms moeilijk, is de enge manier om oud te worden; daar troost ik me mee) – en ik kijk naar de rol van de fotografie daarin, dan leidt dat tot zeer diverse herinneringen.
Het begon al in de lagere school, bij Guido Gezelle en het wondermooie gedicht aan zijn moeder : “ ‘t En is van u, hier- nederwaart, geen beeltenis, geen lichtdrukmaal van u gebleven”. Ik wist toen nog niet wat een lichtdrukmaal was, maar ik ben dat woord nooit vergeten.
En ik denk daar wel eens aan terug als ik familiekiekjes onder de neus krijgt. Een gelukkige bezitter van een Gevaert boxke – ik mag dat toch zo noemen ? – legde een mooi moment vast, en zoveel jaar later zitten we met een herinnering die moeilijk te plaatsen is. En dan komen verwonderende vragen : Vijftig jaar geleden ? Waren wij dat ? Waar is dat genomen ? En is dat tante X, of oom Y, ho die zijn nogal veranderd ? Naar aanleiding waarvan is dat genomen ? En wie staat daar nog allemaal bij ? En wie is er nu niet meer bij ?
Mijn oudste broer zorgde voor mijn inwijding in de edele kunst van de fotografie. Hij had, na de verbouwing van ons huis, op de voutekamer een doka geïnstalleerd. En daar zat ik wel eens meer, in het donker – alleen een rood licht – te kijken naar de gedaanten en voorwerpen die op het witte blad in een of ander bad tevoorschijn kwamen.
De ‘zelf foto’s-trekken-microbe’ heeft mij nooit echt te pakken gekregen. Met als voordeel dat ik veel foto’s heb waar ik zelf opsta. Maar ik ben wel een fotoliefhebber. Mijn interesse voor mooie foto’s, voor beeldende kunsten in het algemeen, is gebleven.
De snelle technologische ontwikkelingen hebben het hele fotogebeuren grondig veranderd. Maar de fotograferende medemens en wat hem of haar bezielt is, denk ik, dezelfde gebleven. Wanneer iemand met zijn apparaat op stap gaat, dan biedt de omgeving hem of haar zoveel mogelijkheden, dan biedt alles wat rondom hen in de natuur leeft, alles wat zich op dat moment in en om het leven afspeelt, zoveel keuzes. Dan kiest die en in die keuzes legt hij of zij een stuk van zijn of haar eigenheid.
In mijn verbeelding stel ik me daar iets bij voor: vertrekken vanuit een gewaarwording van iets wat rondom mij gebeurt, dit tot een meer bewuste waarneming in mij opnemen, misschien daarop gaan focussen, er door gegrepen worden en mezelf er in gaan verliezen…
Dat is mijn fantasie. Ik weet niet of ik nu dicht bij of ver van goede fotografen sta. Maar ik besef dat elk moment voor een fotograferende vol mogelijkheden zit, dat elk moment anders is, elk weermoment, elke dag, elk seizoen… en een fotograferende laat zich telkens weer leiden door de verwondering, door het anders, bewuster, gefocust, geconcentreerd kijken, om dan te kiezen voor of zich te laten gaan in wat hem grijpt, wat hem aanspreekt. Het is een mooi gezegde van Marc Twain dat hier bij aansluit : “ je ogen zullen je niet helpen, als je verbeelding niet op scherp staat”.
En daarmee is de basis gelegd voor de vele andere processen van selectie, kritische reflectie, wikken en wegen … tot er een bevredigende foto ingelijst wordt.
Dames en Heren, ik heb me eventjes laten gaan, mijn fantasie heeft me even een camera in de hand geduwd en voor ik me goed en wel realiseerde wat ik aan het doen was, was ik al op avontuur, op zoek naar een mogelijke meesterwerkje. Ik kan me voorstellen dat het bij sommigen onder u wel eens zo geweest is; ik kan me even goed voorstellen dat u me straks zegt ‘dat van die fantasie was niet slecht bedoeld, maar in de praktijk doe ik het toch anders’.
Zo zal iedere fotograferende wel zijn apart, specifiek belevings-verhaal te vertellen hebben. En dat maakt fotograferen zo mooi, zoveel meer dan alleen een technisch of sociaal gebeuren. Fotograferen wordt een persoonlijke ontwikkelingstocht waarin een stukje eigenheid van de fotograaf vorm krijgt.
Dames en Heren, het wordt tijd voor de tentoonstelling. Maar eerst nog de wensen. Binnenkort de wensen voor vrede en voorspoed, voor geluk in uw persoonlijk en professioneel leven, voor vriendschap en vreugde.
Maar vandaag vooreerst de wensen voor de levende Parallax. Namens het volledige College van Burgemeester en Schepenen wens ik jullie allen verdere bloei en ontwikkeling, vriendschap en prachtige prestaties. Voor de kring in het algemeen en voor van elk van zijn leden in het bijzonder.
Ik dank u allen. “
Arnold Herrebout,
Schepen voor cultuur, Onderwijs en Woonbeleid.
Coverfoto : “de tijd van toen” – zwart-wit fotografie, Kon. Atheneum Mortsel, schooljaar 1970-71, 6de leerjaar Lager Onderwijs bij juffrouw Moens.