Dat met de N-VA-zege het Vlaams-nationalisme triomfeert en België op springen staat, gelooft geen kat meer, in het paleis van Laken kunnen ze weer op hun twee oren slapen. Jean-Pierre Rondas, die deze dagen misschien ook rondloopt als tricolore Duivelssupporter, heeft het in Knack apologetisch bevestigd : dankzij Bart De Wever mogen we weer van België houden !
Alleszins staat ons een N-VA-regime te wachten, dat donkerblauw kleurt en de sociale afbraak zal organiseren, stap voor stap. Men kan het die partij niet verwijten, het was een duidelijke verkiezingsbelofte, de Vlamingen zullen althans de bestuurders krijgen die ze verdienen. Het is een Vlaamse specialiteit: de hand likken die hen slaat. Ondertussen is de republiek verder weg dan ooit.
Naarmate de partij van De Wever begon te pieken in de peilingen, deed zich een wonderbaar verschijnsel voor dat eveneens oer-Vlaams is : de overloperij en de drang om bij de winnaars te horen.
Parallel met de opgang bekeerde zich een hele stoet van BV’s tot het gemarketeerde flamingantisme à la N-VA. Van voormalige journalisten Siegfried Bracke en Pol Van Den Driessche, -de Don Juan uit Brugge,- over Trends-hoofdredacteur Johan Van Overtvelt, tot Klara-boegbeeld Manuela Van Werde, en, niet te vergeten Marc Descheemaecker, de voormalige spoorbaas die slechts sporadisch een trein op tijd kon laten rijden. Allemaal nieuwe, bekeerde flaminganten die op het juiste moment op de juiste kar sprongen.
Een apart geval is Peter De Roover, voormalig voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, die eieren voor zijn geld koos : een promotie van schoolmeester naar federaal kamerlid laat je niet liggen, moeder-de-vrouw zal dat eventueel ook wel duidelijk hebben gemaakt. Op de verkiezingsavond van de VRT klakte Peter glimlachend met zijn hielen, en zei : “Sorry, ik mag niets zeggen”. Of hoe een Vlaams-nationalistische polemist geruisloos transformeert tot partijsoldaat. Ik doe maar een greep uit een lijst die veel langer is.
Er is uiteraard niks mis met mensen die politiek kleur bekennen. Maar de timing is toch wel opmerkelijk. Voor het merendeel gaat het over mensen met een geslaagde carrière achter zich, die een overstap naar de politiek wilden maken en een verkiesbare plaats aangeboden kregen, in ruil uiteraard voor de verwachte stemmen die ze gaan aanbrengen. De geloofsbelijdenis die daarmee gepaard gaat (“Ik ben altijd een overtuigd Vlaming geweest”) klinkt bijwijlen potsierlijk. Het gaat hen om het mandaat en de daaraan verbonden voordelen. Langzamerhand werd de N-VA een partij die bevolkt werd door opportunistische carrièreswitchers voor wie ideologie maar een retorisch vehikel is om zich individueel nog hoger op de sociale ladder te hijsen. Niet zeldzaam in de politiek natuurlijk. Zolang men maar niet denkt dat hier een partij aan het werk is waarmee “alles anders wordt”.
En nu is er dus de overstap van de onlangs op rust gestelde VRT-nieuwslezer Jan Becaus, de vleesgeworden saaie degelijkheid waarvan sommigen dachten dat hij niet echt bestond, doch veeleer als synthetisch vervaardigd nieuwsanker de tekst van de autocue vlekkeloos af dreunde.
Hij bestaat dus wel. Maatschappelijk onberispelijk, columnist voor Kerk en Leven, en ooit nog leraar Nederlands voor Paola. Nooit heeft Becaus ooit maar een schijntje Vlaamse rebellie ten toon gespreid. “Ik heb het zorgvuldig verborgen gehouden”, zegt Jan. Tot na de verkiezingen! Niet langer dan twee weken geleden stuurde hij een mailtje naar Bart, en jawel hoor, bingo.
Mijn aanvoelen : Jan wil, naast zijn rijkelijk ambtenarenpensioen, ook nog eens van de politieke glamour proeven, en wel als “gecoöpteerd senator”. Mits enig gemor van gesjeesde kandidaten zoals Matthias Storme stuurt De N-VA dus Becaus naar de meest overbodige politieke instelling, de senaat, om er in rustig nietsdoen belangrijk te wezen. De ideale fin-de-carrière van een bordkartonnen figuur.
Jan wordt senator zoals hij het nieuws voorlas: voorzichtig, risicoloos, volgens het boekje, discreet, in consensus. ‘s lands hoogste Raad van Wijzen. Wie doet het hem na ?
“Pensioenflamingantisme”: een voorstel voor de volgende Van Dale-editie. (Z.-Nl.)
Johan Sanctorum